Mięśnie strzałkowe leżą po bocznej stronie podudzia, ich ścięgna biegną za kostką boczną i przyczepiają się do podstawy piątej kości śródstopia (mięsień strzałkowy krótki) lub do podstawy pierwszej kości śródstopia i kości klinowatej przyśrodkowej (mięsień strzałkowy długi). Mięśnie te są odpowiedzialne za ruch nawracania polegający na uniesieniu brzegu bocznego stopy. Funkcją mięśni strzałkowych w trakcie chodu jest dynamiczna stabilizacja stawu skokowego od strony bocznej. Ponadto, aktywność mięśnia strzałkowego długiego wywołuje docisk głowy pierwszej kości śródstopia do podłoża, stwarzając warunki dla poprawnego przetaczania stopy i odbicia z palucha. Na zaburzenie funkcji mięśni strzałkowych najbardziej narażone są osoby uprawiające sporty wymagające nagłej zmiany kierunku biegu oraz osoby z zaburzeniem osi tyłostopia i/lub z niestabilnością stawu skokowego. Do najczęściej spotykanych problemów należą: zwyrodnienie ścięgna (tendinoza), zapalenie ościęgna, rozwarstwienie lub całkowite zerwanie, a także zwichnięcie ścięgien mięśni strzałkowych.

Dodatkowe kości w stopie stanowią skutek powstawania dodatkowych jąder kostnienia w okresie rozwojowym. Mogą występować tylko w jednej lub w obu stopach. W większości przypadków kostki dodatkowe są przypadkowo rozpoznawane na zdjęciach rentgenowskich, a ich obecność pozostaje bezobjawowa. U niektórych osób dodatkowe kostki w stopie mogą jednak wywoływać dolegliwości bólowe związane z ich złamaniem i/lub podrażnieniem okolicznych tkanek miękkich. Najczęściej spotykanymi kostkami dodatkowymi stopy są: kość trójkątna (os trigonum), dodatkowa kość łódkowata, dodatkowa kość strzałkowa, kość Wesaliusza (os vesalianum) oraz dodatkowa kość podstrzałkowa. Niektóre kostki przebiegają w obrębie ścięgien mięśni i pełnią funkcje trzeszczek. W stanach pourazowych bardzo istotne jest rozróżnienie naturalnie występującej trzeszczki od zerwania ścięgna przebiegającego z oderwaniem fragmentu kostnego (złamania awulsyjnego). Pozostałe kostki dodatkowe leżące poza ścięgnami także mogą utrudniać właściwe rozpoznanie złamania ze względu na bliskie położenie względem kości, której fragment z reguły ulega przemieszczeniu. Dobry radiolog jest w stanie zróżnicować oba stany i postawić diagnozę wpływającą na wybór właściwego leczenia.