ZADZWOŃ DO NAS - 12 352 25 25

Rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego ACL | CENA: 10000-13000 zł

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL, anterior cruciate ligament) należy do najczęstszych urazów w obrębie stawu kolanowego. Leczenie operacyjne zerwanego więzadła wykonywane jest techniką artroskopii kolana – małoinwazyjnego zabiegu polegającego na wprowadzeniu do wnętrza stawu przez małe nacięcia kamery oraz narzędzi chirurgicznych. Najczęściej w przypadku całkowitego zastarzałego zerwania operator zastępuje uszkodzone więzadło biologicznym przeszczepem ( lub rzadziej syntetyczną protezą). Zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego umożliwia przywrócenie stabilności kolana wymaganej nie tylko dla bezpiecznego uprawiania sportu czy podejmowania pracy fizycznej, ale także zmniejsza ryzyko szybszego rozwoju zwyrodnienia i kolejnych urazów stawu przebiegających z uszkadzaniem łąkotek.

Umów wizytę teraz - do lekarza specjalizującego się w rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego ACL w naszym szpitalu

lek. med. Grzegorz Jarosławski - spec. ortopeda


Grzegorz Jarosławski, ortopeda, Kraków

dr n.med. Adam Podhorecki - spec. ortopeda


dr n.med. Adam Podhorecki - spec. ortopeda

dr n. med. Amadeusz Skiba - spec.ortopeda


dr n. med. Amadeusz Skiba - spec.ortopeda

dr n. med. Tomasz Pardała - spec. ortopeda


 dr n. med. Tomasz Pardała - spec. ortopeda

 

Funkcja więzadła krzyżowego przedniego ACL

ACL jest więzadłem wewnątrzstawowym. Rozpoczyna się wąskim podłużnym przyczepem na przyśrodkowej powierzchni kłykcia bocznego kości udowej, biegnie skośnie w dół przyśrodkowo i kończy się księżycowatego kształtu  przyczepem na polu międzykłykciowym przednim kości piszczelowej.

Główną rolą więzadła krzyżowego przedniego jest hamowanie przedniego przemieszczenia kości piszczelowej względem kości udowej oraz zapewnienie stabilności rotacyjnej stawu kolanowego. Ponadto, więzadło krzyżowe jest niezwykle bogate w receptory czucia głębokiego, tzw. proprioreceptory. Informacje o napięciu więzadła przekazywane są do centralnego układu nerwowego, na podstawie których na bieżąco programowana jest odpowiedź w postaci aktywacji odpowiednich mięśni czynnie stabilizujących staw kolanowy. ACL pełni więc ważną funkcję w tworzeniu bezpiecznego dla kolana wzorca ruchu.

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego ACL

Więzadło krzyżowe przednie w zdrowym kolanie jest w stanie wytrzymać siłę około 2500N, choć u osób starszych z dużym zwyrodnieniem kolana wytrzymałość ACL może być niższa. Podczas chodu na więzadło ACL działa siła około 400N, a podczas aktywności sportowej związanej z biegiem, wykonywaniem nagłych zwrotów i zeskoków może wzrastać do około 1700N.

Do zerwania więzadła krzyżowego przedniego dochodzi, gdy siła działająca na więzadło przekracza jego wytrzymałość mechaniczną.

Zwykle wraz z zerwaniem ACL dochodzi do uszkodzeni innych struktur kolana, w tym najczęściej łąkotki bocznej lub przyśrodkowej, więzadła pobocznego przyśrodkowego ( MCL - medial colateral ligament)  , więzadła pobocznego bocznego (ALL - antero lateral ligament).

Najczęstszym mechanizmem uszkodzenia ACL jest połączenie rotacji kolana z jego koślawieniem. Do takiej sytuacji może dojść:

  • podczas obrotu, gdy udo podąża za ciałem, a piszczel pozostaje ufiksowana przez stopę na podłożu,
  • w wyniku bezpośredniego urazu – uderzenie w kolano obciążonej kończyny (np. w sportach kontaktowych),
  • w trakcie lądowania (zeskoku) na słabo ustabilizowaną mięśniowo kończynę dolną.

Diagnostyka uszkodzeń ACL

Nasilenie objawów jest uzależnione od stopnia uszkodzenia więzadła:

  • I – naciągnięcie więzadła, niewielka liczba włókien uległa uszkodzeniu; stabilność kolana pozostaje zachowana,
  • II - uszkodzenie większej liczby włókien, stwierdza się pourazową niestabilność stawu kolanowego nie większą niż 5 mm (porównując do przeciwległej zdrowej kończyny),
  • III - całkowite przerwanie ciągłości więzadła, oderwanie przyczepów więzadła od kości lub nadmierne rozciągnięcie więzadła powodujące niestabilność stawu kolanowego większą niż 5mm.

W momencie całkowitego zerwania ACL (III stopień) może wystąpić ostry ból, czasem słyszalny trzask. W ciągu kilku godzin od urazu ból oraz obrzęk stopniowo narastają. Dodatkowo pojawia się uczucie niepewności oraz uciekania kolana podczas próby obciążania nogi masą ciała.

W ramach badania przedmiotowego ortopeda wykonuje testy kliniczne, np. test szuflady przedniej, test Lachmana lub Pivot Shift, na podstawie których może wstępnie stwierdzić zerwanie więzadła krzyżowego przedniego.

BArdzo częstym objawem w zerwaniu ACL (szacuje się że w ponad 80 % zerwań) jest obecnosć krwiaka w kolanie.

Badanie kolana po urazie prawie zawsze jest nieobiektywne - ból i odruchowe napięcie mięśni uniemozliwia wykonanie podstawowych testów oceniających wydolność więzadła. Dlatego badaniem z wyboru jest wysokopolowy  rezonans magnetyczny kolana (MRI )

Nie zmienia to faktu, ze najczesćiej wykonywanym badaniem po urazie kolana w ramach SOR (szpitalnego oddziału ratunkowego) jest RTG, w którym czasami obserwuje się tzw złamanie Segonda - oderwanie drobnego fragmentu kości po stornie bocznej piszczeli ( odpowiadające uszkodzeniu wspomnianego  ALL). Taki objaw uznawany jest za radiologiczny synonim zerwania ACL.

Obraz MRI 5 dni po zerwaniu ACL

 zerwaneacl

Skutki odległe zerwania ACL

Brak wydolnego ACL może prowadzić do zaburzeń mechaniki stawu kolanowego, które są odczuwane przez pacjenta głównie podczas aktywności sportowej i pracy fizycznej. Zgłaszanymi objawami są uczucie uciekania kolana oraz przewlekłe dolegliwości bólowe wynikające z wtórnych przeciążeń pozostałych struktur kolana. W warunkach niestabilności stawu zwiększa się ryzyko uszkodzeń łąkotek oraz nawracających obrzęków kolana. Brak podjęcia leczenia pourazowej niestabilności przyspiesza rozwój choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego (gonartrozy).

Wskazania do artroskopowej rekonstrukcji ACL

Celem rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego ACL jest poprawa komfortu życia poprzez przywrócenie stabilności mechanicznej stawu kolanowego.

Zabieg rekonstrukcji ACL wykonuje się najczęściej u osób:

  • poniżej 55 roku życia,
  • które odbyły proces leczenia zachowawczego, które nie skończyło się przywórceniem stabilnści kolana,
  • które planują zwiększyć poziom aktywności, uprawiać rekreacyjnie sport,
  • zawodowych sportowców,
  • z urazem ACL w obu stawach kolanowych.

Przygotowanie do zabiegu - rehabilitacja

Odpowiednie przygotowanie rehabilitacyjne pozwala na poprawę stanu funkcjonalnego kończyny jeszcze przed planowaną operacją, co istotnie wpływa na wynik zabiegu rekonstrukcji ACL, a także ułatwia wdrożenie nakierowanych metod fizjoterapii po zabiegu. W efekcie powrót do pełnej sprawności po operacji będzie szybszy.

Rehabilitacja przed planowanym zabiegiem rekonstrukcji ACL będzie miała na celu:

  • eliminację wysięku śródstawowego, obrzęku oraz bólu kolana,
  • zapobieganie przykurczom i przywrócenie bezbolesnego pełnego zakresu ruchu w stawie,
  • uzyskanie optymalnego napięcia oraz odtworzenie siły i wytrzymałości mięśni kończyny dolnej,
  • poprawę czucia głębokiego, stymulację reakcji równoważnych.

Przebieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego

Zabieg operacyjny wykonywany jest w znieczuleniu podpajęczynówkowym blokującym czucie poniżej pasa – pacjent pozostaje świadomy podczas operacji i może obserwować przebieg zabiegu na ekranie monitora. Chirurg poprzez małe nacięcia w kolanie wprowadza artroskop i narzędzia robocze, za pomocą których ocenia uszkodzenie więzadła ACL i pozostałe struktury stawu (więzadło krzyżowe tylne, łąkotki, chrząstkę stawową, błonę maziową). Usuwa patologiczne zmiany mogące stanowić przyczynę bólu kolana oraz naprawia uszkodzone struktury, np. zaopatruje ubytki chrząstki stawowej i zszywa łąkotkę, która często ulega jednoczesnemu pęknięciu podczas urazu kolana prowadzącego do zerwania ACL.

W większości przypadków (poza metodą Internal Bracing) chirurg usuwa także resztki uszkodzonego więzadła krzyżowego przedniego. Następnie przygotowuje przeszczep, który może być pobrany od pacjenta (przeszczep autologiczny), przeszczep od zmarłego dawcy (allograft) lub syntetyczną protezę ACL.

Kolejnym krokiem jest wiercenie tuneli kostnych w kości udowej i piszczelowej, w których będzie umieszczony przeszczep. Nowe więzadło wprowadza się do stawu i stabilizuje w kości tak, aby jego przebieg i napięcie były jak najbardziej zbliżone do anatomicznego więzadła. 

Opisana powyżej metoda do najbardziej standardowy, klasyczny sposób zaopatrywania niestabilnego kolana.

 

Nowoczesne podejście do rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego

W ostatnich 10 latach,  z powodu szerszego zrozumienia funkcjonowania stawu kolanowego ( w punktu wiedzenia biomechnicznego i biologicznego ),  jak również większej wiedzy wynikającej  z wyciągniętych wniosków z obserwacji wyników leczenia pacjentów dotychczas doszło do znacznej dywersyfikacji sposób postępowania.

Stosujemy obecnie zabiegi mające na celu jak największe zachowanie własnego więzadła (głównie ze względu na jego unikalne idealne pole przyczepu, unaczynienie, unerwienie i potencjał do przyrośnięcia) oraz zabiegi wykorzystujące dodatkowe szynowanie wewnętrzne, zapobiegające wydłużeniu więzadław okresie jego przebudowy.

 Zmieniło się również podejście co do czasu, kiedy należy wykonać rekonstrukcję więzadłą krzyżowego przedniego.

Dotychczas unikano wczesnych rekonstrukcji usiłując wyleczyć stabilne kolano zachowawczo w gipsie lub ortezie.

Obecnie, dzieki możliwości szybkiej diagnostyki MRI uważamy, ze najlepszym podejściem jest artroskopia kolana w okresie nie późnijeszym niż 6 tygodni od urazu, w której podejmujemy próbę doszycia ( reinsercji ACL ) na kotwicy tytanowej lub doszycia ACL z jednoczasowym wykonaniem techniki Internal Bracing.

Szczególnie jest to mozliwe w sytuacji oderwania ACL od kości udowej, znacznie trudniejsze w przypadku uszkodzeń śródodcinkowych więzadła.

Czasami śródoperacyjnie podejmujemy decyzję o częściowej ( hybrydowej )  rekonstrukcji ACL - tzn. wykonanie niewielkiego przeszczepu ACL tylko z 1 ścięgna i jednoczesne dowiązanie pozostałego po zerwaniu kikuta  ACL do kości udowej w miejscu implantacji przeszczepu. Daje to znacznie lepszą propriocepcję (" czucie kolana") i unaczynienie rekonstruowanego więzadła.

Internal Bracing

Internal Bracing jest nowoczesną metodą wspierajacą naprawę zerwanego ACL Może być stosowana jako dodatkowe wzmocnienie dodane do klasycznej rekosntrukcji ACL - tak wykonuejmy rekonstrukcje ACL zawsze w naszym szpitalu. 

Może też być techniką wspierającą reinsercję, czyli doszycie zerwanego więzadła krzyzowego do kości udowej.

Inetrnal bracing, czyli w wolnym tłumaczniu : "szynowanie wewnętrzne" jest metodą, gdzie wykorzystujemy silną nie wchłanialną cienką na 2 mm taśme poliestrową do zabezpiecznia odległości pomiędzy kości udową i piszczelową na okres wgajania się przeszczepionego lub przyrastania doszytego więzadła krzyżowwgoe przedniego.

Taśmy tej nie usuwa się.

Internal Bracing wykorzystywana do reinsercji ACL powinna być wykonana do 6, maksymalnie 8 tygodni po urazie. W późniejszym okresie więzadło nie będzie już w stanie przyrosnoąć się do kości udowej.  W międzyczasi ulega obkurczeniu i deformacji podczas użytkowania kolana.

Do zalet metody Internal Bracing należy:

  • zachowanie własnego więzadła i brak konieczności pobrania przeszczepu (przy reinsercji)
  • mniejszy stopień upośledzenia czucia głębokiego,
  • zachowanie naturalnego obszaru przyczepu więzadła do kości piszczelowej korzystnie wpływające na biomechanikę kolana,
  • mniejsza traumatyzacja tkanek – nie ma konieczności wiercenia 7-9 mm  tunelów w kości udowej i piszczelowej jak w klasycznej rekonstrukcji,
  • krótszy czas powrotu do aktywności sportowej – po 3-4 miesiącach od zabiegu wytrzymałość zagojonego ACL jest równa wartości wyjściowej sprzed urazu.
  • wykonanie tego rodzaju zabegu nie zamyka drogi do przeprowadzenia w przyszłosci pełnej rekonstrukcji ACL w dowolny standardowy sposób (zupełnie inaczej niż to ma miejsce,kiedy pacjent miał już  przeprowadzoną  wcześniej pełnąj rekonstrukcję więzadła)

Jednopęczkowa i dwupęczkowa rekonstrukcja ACL

Klasyczna całkowita  rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego zakłada przeprowadzenie przeszczepu przez staw kolanowy w postaci pojedynczego pęczka. Od kilku lat toczy się dyskusja na temat dwupęczkowej budowy naturalnego więzadła ACL i znaczenia tego faktu dla uzyskania najbardziej zbliżonej biomechaniki kolana podczas zabiegu rekonstrukcyjnego. W wyniku tych dyskusji powstała koncepcja dwupęczkowej rekonstrukcji ACL, podczas której dwa oddzielne pęczki przeszczepu mocuje się w różnych miejscach na kości piszczelowej i udowej. Aby wszczepić nowe ACL w taki sposób, konieczne jest jednak wywiercenie dodatkowych dwóch tunelów kostnych. Wyższość procedury dwupęczkowej nad jednopęczkową wymaga potwierdzenia większą liczbą niezależnych badań. Najbardziej istotne dla powodzenia zabiegu jest doświadczenie operatora, znajomość biomechaniki oraz biegłość w dostosowaniu technik operacyjnych do konkretnego stawu kolanowego pacjenta.

Rodzaje przeszczepów

Wytrzymałość mechaniczna przeszczepu spada w trakcie procesu gojenia (6-12 tydzień po zabiegu), dlatego wyjściowa siła jaką wytrzymuje przeszczep, musi być wyższa od siły naturalnego ACL. Przeszczep ACL przechodzi kolejno przez etapy:

  • martwicy niedokrwiennej,
  • rewaskularyzacji,
  • przebudowy.

Proces ligamentyzacji ( transformacji przeszczepionej tkanki w wydolną strukturę zastępującą ACL) jest długotrwały – wynosi 8 - 12 miesięcy  i jest zależny od rodzaju pobranego przeszczepu, sposobu jego mocowania , indywidualnych cech pacjenta i wielu innych czynników.

Ścięgna mięśni podkolanowych

Najczęściej wybieranym rodzajem przeszczepu jest ścięgno mięśnia półścięgnistego i smukłego. Pobiera się je z dolno-przyśrodkowej części stawu kolanowego. Uzyskane ścięgna składa się poczwórnie, by uzyskać lepszą wytrzymałość mechaniczną i wszczepia się, mocując na śrubach biowchłanialnych lub śrubach, płytkach bądź ryglach wykonanych z tytanu. Przeszczep ze ścięgien mięśni podkolanowych jest dobrym wyborem dla osób, u których pobranie więzadła rzepki jest niewskazane, np. ze względu na zespół bocznego przyparcia rzepki czy obecność znacznych zmian zwyrodnieniowych stawu rzepkowo-udowego.

W naszym szpitalu najczęściej stosujemy metodę fiksacji na kości piszczelowej z wykorzystaniem endobuttonu ( rodzaju guzika ). Daje to możliwość poczwórnego złożenia tylko 1 ścięgna i w związku z tym wykonanie pełnowartościowej rekonstrukcji ACL bez konieczności 2 ściegien mięśni podkolanowych ( tzw hamstringów ).

Więzadło rzepki

Przeszczep stanowi pasmo centralne więzadła wraz z bloczkami kostnymi. Umożliwia to stabilne przymocowanie przyczepów bardzo mocnego więzadła rzepki do kości. Wadą tej metody jest ryzyko powikłań w postaci zaburzeń aparatu wyprostnego kolana: nadmiernego napięcia mięśnia prostego uda, blizny ograniczającej zgięcie kolana, możliwość złamania rzepki oraz rozwoju  przewlekłej bolesności stawu rzepkowo-udowego. Obecnie na podstawie wieloletnich obserwacji uważa się ż że to nie siła więzadła a prawidłowa lokalizacja przeszczepu jest najważniejsza dla jego długotrwałego prawidłowego funkcjonowania.

Ścięgno mięśnia czworogłowego uda

W trakcie zabiegu pobiera się centralną część ścięgna mięśnia czworogłowego uda wraz z bloczkiem kostnym rzepki. Metodę tą często stosuje się podczas rekonstrukcji rewizyjnych u osób, u których już został pobrany autologiczny przeszczep.

Przeszczep od zmarłego dawcy (allograft)

Do rekonstrukcji ACL można także wykorzystać przeszczep pozyskany od zmarłego dawcy  ( z banku tkanek ) – jest to najczęściej więzadło rzepki lub ścięgno Achillesa. Dzięki temu można uniknąć niedogodności związanych z pobraniem własnych tkanek pacjenta. Wadą tej metody jest cena i znikome, ale istniejące  ryzyko infekcji oraz wygojenia w wydłuzeniu więzadła.

LARS – syntetyczna proteza ACL

Protezy LARS całkowicie zastępują więzadło kolana, dlatego nie ma konieczności pobierania własnego przeszczepu. Sztuczny implant ACL wszczepia się w tunele kostne i stabilizuje odpowiednim zespoleniem. Powrót do normalnej aktywności i sportu jest dużo szybszy (pierwsze treningi możliwe są nawet w 2 miesiącu po zabiegu). Minusem tej metody jest większe ryzyko złamań awulsyjnych przyczepu protezy do kości,  ryzyko infekcji, lizy kości wokół przeszczepu. Kalifikacja do zabiegu wszczepienia implantu LARS musi być bardzo ostrożna w porozumieniu z pacjentem i powinna uwzględniać indywidualne warunki biomechaniczne kolana oraz rodzaj uprawianego sportu. Unikamy rekonstrukcji całkowicie sztucznego więzadła jeżeli to tylko możliwe.

Rehabilitacja po rekonstrukcji ACL

Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszej dobie po operacji i polega na stopniowej pionizacji oraz na ćwiczeniach czynnych kończyn poza operowaną. Fizjoterapeuta asekuruje pacjenta przy poruszaniu się o kulach i uczy zakładać ortezę. Wspomaganie chodu kulami jest pomocne do 3 tygodnia po zabiegu. Orteza powinna być zakładana do czynności, w których istnieje ryzyko niekontrolowanego ruchu kolana, ale najczęściej odstawia się ją w 4 tygodniu po zabiegu. Główne znaczenie dla ochrony przeszczepu mają ćwiczenia na kolana poprawiające ich czynną stabilizację.

Główne cele i zadania, jakie powinna spełnić rehabilitacja po zabiegu rekonstrukcji ACL to:

Minimalizacja bólu i obrzęku po operacji

Dyskomfort i lekki obrzęk występuje po każdym zabiegu operacyjnym kolana. Z punktu widzenia rehabilitacji stan taki jest niekorzystny, ponieważ prowadzi do odruchowego wzrostu napięcia mięśni i utrudnia wprowadzenie ćwiczeń przywracających ruchomość w stawie. W Szpitalu Dworska wykorzystuje się specjalne urządzenie Game-Ready, które umożliwia jednoczesne schładzanie i optymalną kompresję operowanego kolana. Efektem tych działań jest lepsze samopoczucie pacjenta oraz możliwość szybszego wdrożenia ćwiczeń po zabiegu.

Przywrócenie pełnego zakresu ruchu w kolanie

Po operacji dążymy do jak najszybszego osiągnięcia pełnego wyprostu w kolanie. Zakres zgięcia jest uzależniony od rodzaju przeszczepu i sposobu jego mocowania, ale w większości przypadków należy dążyć do uzyskania 90 stopni zgięcia już w 7-10 dniu po rekonstrukcji ACL. Do końca 8 tygodnia zakres zgięcia powinien wynosić 135 stopni bez prób jego przekraczania, ponieważ mogłoby to rozciągnąć przeszczep. Pełny bezpieczny zakres ruchomości kolana uzyskuje się po 12 tygodniu po zabiegu.

Mobilizacja blizny pooperacyjnej

Blizny w miejscach wprowadzenia artroskopu i narzędzi chirurgicznych są niewielkie (do 1cm) i dość szybko ulegają wygojeniu. Większy problem mogą powodować blizny w obszarach, z których pobrano przeszczep – dolno-przyśrodkowa powierzchnia kolana (ścięgno mięśnia półścięgnistego lub smukłego) oraz przednia część kolana (więzadło rzepki). Po zdjęciu szwów (10-14 dzień po operacji) należy rozpocząć manualne opracowanie tworzącej się blizny. Terapię można wspomóc kinesiotapingiem oraz zabiegami fizykoterapii. Brak podjęcia działań w tym kierunku może wiązać się z utworzeniem wyraźnie widocznej, nieelastycznej i boleśnie ograniczającej zakres ruchu blizny.

Rehabilitacja uwzględniająca miejsce pobrania przeszczepu

Częstym problemem po zabiegu rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego z użyciem własnych tkanek jest ból w miejscu pobrania przeszczepu. Rehabilitacja będzie miała za zadanie poprawić funkcję stawu rzepkowo-udowego, mięśnia czworogłowego uda lub mięśni kulszowo-goleniowych.

Poprawa czucia głębokiego

Uszkodzenie naturalnego więzadła ACL wiąże się z utratą znajdujących się w nim receptorów czucia głębokiego. Kolano po operacji z wszczepionym implantem ACL będzie miało ograniczoną zdolność do automatycznej mięśniowej stabilizacji. Trening propriocepcji stymulujący mechanoreceptory pozostałych struktur kolana jest kluczowy dla profilaktyki zerwania przeszczepu w przyszłości.

Właściwa aktywacja oraz wzmocnienie mięśni

Ważnym zadaniem rehabilitacji jest aktywacja głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda (VMO, vastus medialis obliquus), która ma kluczowe znaczenie dla stabilności funkcjonalnej kolana. Mięsień ten najwcześniej ulega osłabieniu po operacji i często przestaje być poprawnie aktywowany. Terapię w pierwszych tygodniach po zabiegu można wspomóc elektrostymulacją mięśnia VMO – zwłaszcza u tych pacjentów, którzy mają trudności z samodzielnym aktywowaniem tego mięśnia.

Kolejnym zadaniem fizjoterapii po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego ACL jest wzmocnienie mięśni pośladkowych oraz mięśni przedniej i tylnej grupy uda. Według niektórych koncepcji zalecane jest uzyskanie odpowiedniej relacji pomiędzy siłą mięśnia czworogłowego uda (prostującego kolano) a siłą mięśni kulszowo-goleniowych (zginających kolano).

W trakcie rehabilitacji należy wziąć pod uwagę czynnik ograniczający w postaci spadku wytrzymałości naturalnego przeszczepu między 6 a 12 tygodniu po zabiegu. Ćwiczenia rehabilitacyjne do 12 tygodnia po zabiegu powinny być wykonywane w zamkniętym łańcuchu kinematycznym – z ustabilizowaną stopą opartą np. na ścianie lub podłożu. Wykonywanie ćwiczeń tego rodzaju ułatwia jednoczesną aktywację (współskurcz) przeciwstawnych grup mięśniowych, co pozwala na ich wzmocnienie przy jednoczesnym zminimalizowaniu przednich sił ścinających mogących rozciągnąć dojrzewający przeszczep.

Trening funkcjonalny

Najważniejszym celem rehabilitacji po rekonstrukcji ACL jest odtworzenie mechanizmu stabilności kolana w trakcie ruchu – by mięśnie kolana pełniły funkcję dynamicznego stabilizatora podczas wzorców funkcjonalnych, np. chodu, wchodzenia i schodzenia ze schodów, wsiadania i wysiadania z autobusu czy truchtania. Celem fizjoterapii będzie uzyskanie prawidłowego wzorca chodu i wszystkich aktywności dnia codziennego, które podejmuje pacjent.

Powrót do sportu

Ćwiczenia charakterystyczne dla danej dyscypliny sportowej wprowadzamy, gdy zwiększenie intensywności i trudności ćwiczeń nie powoduje bólu ani obrzęku kolana, a wyniki testów funkcjonalnych kończyny operowanej wynoszą minimum 80-85% wyniku kończyny zdrowej. Powrót do lekkich aktywności sportowych jest możliwy w 6-7 miesiącu po operacji. Mocno obciążające treningi i udział w sportach kontaktowych lub wymagających stabilności rotacyjnej (piłka nożna, koszykówka, narty) można rozpocząć około roku po rekonstrukcji ACL.

Ważne informacje

Czas trwania zabiegu ( zależny od metody) 

 50 -  120 minut
Badania wymagane do zabiegu  podstawowe - zakładka przygotowanie do operacji
Znieczulenie  podpajęcyznówkowe lub ogólne
Pobyt w Szpitalu  6 - 12 godzin po operacji
Okres znacznej dysfunkcji  2 - 3 tygodni
Okres ograniczonej dysfunkcji  4 - 12 tygodni
Zdjęcie szwów - pierwsza wizyta 12 - 16 dni po operacji
Zmiana opatrunków  co 3 - 4 dni
Przeciwwskazania do zabiegu infekcja, zwyrodnienie kolana III i IV stopnia 

Najczęściej zadawane pytania o zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego ACL:

Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego – czy operacja zawsze jest konieczna?

Zabieg rekonstrukcji ACL przeprowadza się w przypadku stwierdzenia ciężkiej niestabilności kolana (III stopnia), która utrudnia aktywnym osobom normalne funkcjonowanie. Celem zabiegu jest poprawa komfortu życia oraz profilaktyka szybkiego rozwoju choroby zwyrodnieniowej kolana. Operacyjna rekonstrukcja ACL jest szczególnie zalecana sportowcom i pracownikom fizycznym. Mniejsze stopnie uszkodzenia ACL oraz całkowite zerwanie więzadła ACL u osób prowadzących siedzący tryb życia z powodzeniem można leczyć zachowawczo poprzez specjalistyczną rehabilitację.

Ile trwa leczenie w przypadku zerwania więzadła ACL w kolanie i rekonstrukcji operacyjnej?

Długość leczenia jest zależna od wielu czynników, do których należą: przygotowanie rehabilitacyjne pacjenta przed zabiegiem, rodzaj zastosowanego przeszczepu (własny, od dawcy czy sztuczny implant), obecność dodatkowych uszkodzeń w kolanie oraz zaangażowanie pacjenta w proces fizjoterapii po zabiegu. W przypadku najczęściej wykonywanych rekonstrukcji ACL z użyciem własnych ścięgien mięśni czy więzadła rzepki czas powrotu do normalnej aktywności wynosi około 3 miesiące. Sport można zacząć uprawiać w okresie od 6 do 12 miesięcy po zabiegu.

Kiedy można chodzić po rekonstrukcji ACL?

Pierwsze kroki po zabiegu można stawiać już w 1-2 dobie po operacji. Podczas pierwszych 3-4 tygodni po zabiegu chód jest możliwy z asekuracją kul łokciowych i z założoną ortezą stawu kolanowego. Swobodne chodzenie z pełnym obciążeniem kończyny bez dodatkowego wsparcia jest możliwe, gdy fizjoterapeuta stwierdzi, że kolano jest na to w pełni przygotowane i wyćwiczone, a ponadto chodzenie nie powoduje nawrotu obrzęku czy bólu stawu.

Kiedy należy zacząć rehabilitację po rekonstrukcji ACL?

Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszej dobie po operacji i powinna być systematycznie kontynuowana pod nadzorem wykwalifikowanego fizjoterapeuty przez okres przynajmniej 3 miesięcy. Odpowiednio wcześnie wdrożone postępowanie pozwoli w optymalnym czasie przywrócić pełny zakres ruchu w kolanie, odzyskać wymaganą siłę mięśni oraz stabilność stawu, a w efekcie umożliwi bezpieczny powrót do normalnej aktywności i sportu.

Cena usługi: 10000-13000
+ Koszt implantu: 1000 -2500

Cena: 10000-13000 zł
+ Koszt implantu: 1000 -2500 zł

Kontakt

Dworska 1B, 30-314 Kraków
rejestracja@dworska.pl

Godziny otwarcia

Poniedziałek:
7:30 - 20:30
Wtorek:
7:30 - 20:30
Środa:
7:30 - 20:30
Czwartek:
7:30 - 20:30
Piątek:
7:30 - 20:30
Sobota:
7:30 - 14:00
Niedziela:
nieczynne
lokalizacja parkingu

Parking koło Nowej Ortopedii - wjazd od ulicy Bułhaka