Więzadła łąkotkowo-piszczelowe (meniscotibial ligaments), określane również więzadłami wieńcowymi (coronary ligaments) przyczepiają łąkotki stawu kolanowego do plateau kości piszczelowej. Więzadła te biorą udział w hamowaniu przedniej translacji piszczeli oraz uczestniczą w zachowaniu stabilności rotacyjnej kolana.
Więzadła wieńcowe łąkotki przyśrodkowej - gdzie leżą
Łąkotka przyśrodkowa jest stabilizowana więzadłami wieńcowymi:
- w okolicy jej rogu tylnego,
- w części środkowej jako pasmo łąkotkowo-piszczelowe części głębokiej więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL, medial colateral ligament).
Więzadła łąkotkowo-piszczelowe rozpoczynają się około 6-7 mm poniżej krawędzi powierzchni stawowej plateau piszczeli i przyczepiają się do zewnętrznej powierzchni łąkotki przyśrodkowej tuż nad jej dolną krawędzią.
Więzadła wieńcowe łąkotki bocznej
Łąkotka boczna jest przyczepiona do kłykcia bocznego kości piszczelowej za pomocą więzadeł łąkotkowo-piszczelowych:
- w okolicy jej rogu tylnego,
- w części środkowej jako więzadło wieńcowe boczne, które przebiega ukośnie pod więzadłem pobocznym strzałkowym (LCL, lateral colateral ligament).
W porównaniu do więzadeł wieńcowych łąkotki przyśrodkowej, więzadła wieńcowe łąkotki bocznej są cieńsze, bardziej elastyczne i słabsze. Z tego względu łąkotka boczna wykazuje większą ruchomość podczas ruchów kolana niż łąkotka przyśrodkowa.
Rola więzadeł łąkotkowo-piszczelowych a stabilność kolana
Więzadła łąkotkowo-piszczelowe (głównie położone w tylno-przyśrodkowej części piszczeli) wykazują działanie synergistyczne z więzadłem krzyżowym przednim (ACL, anterior cruciate ligament) w zakresie utrzymania stabilności rotacyjnej oraz przedniej kolana.
Zerwanie więzadła wieńcowego łąkotki przyśrodkowej może powodować boczne wysunięcie łąkotki (ekstruzję). Skutkuje to również niezależną od łąkotki rotacją przyśrodkowego kłykcia kości piszczelowej i rozwinięciem niestabilności rotacyjnej kolana.
Urazy więzadeł wieńcowych łąkotki przyśrodkowej często występują w warunkach niestabilności stawu kolanowego po zerwaniu ACL. Co więcej, niewydolność więzadeł wieńcowych (gdy przeoczono i pominięto ich naprawę podczas rekonstrukcji ACL) może być przyczyną nadmiernego przeciążenia przeszczepu, co zwiększa ryzyko jego zerwania.
Uszkodzenie więzadeł łąkotkowo-piszczelowych
Uszkodzenie więzadeł wieńcowych kolana towarzy poniższym urazom:
- uszkodzenie łąkotki typu ramp - pionowe podłużne uszkodzenie skutkujące separacją łąkotkowo-torebkową. Uszkodzenia łąkotki typu ramp często powstają łącznie z zerwaniem więzadła ACL kolana.
- oderwanie łąkotki od piszczeli - tzw. floating meniscus. W obrazach rezonansu magnetycznego kolana obserwuje się minimum 5-milimetrowe przemieszczenie łąkotki względem plateau piszczeli. Pomiędzy dolną powierzchnią łąkotki a kością piszczelową przemieszcza się płyn stawowy.
- uszkodzenie kompleksu tylno-bocznego kolana - uraz powstający w wyniku przeprostu, zewnętrznej rotacji i silnego szpotawienia kości piszczelowej.
Kompleksowa diagnostyka urazów łąkotek i więzadeł kolana w Krakowie
W każdym przypadku skręcenia lub przewlekłego bólu kolana ortopeda powinien przeprowadzić szczegółową diagnostykę. Na wizytę należy przynieść badanie rezonansu magnetycznego, które pozwoli na kompleksową ocenę struktur wewnątrzstawowych kolana (łąkotek, więzadeł, chrząstki stawowej, okolicznych tkanek miękkich). W niektórych przypadkach, gdy ortopeda wizualnie stwierdzi szpotawość lub koślawość kolan, może dodatkowo zalecić wykonanie RTG posturograficznego kończyn dolnych. Dzięki temu możliwa jest pełna identyfikacja zaburzeń biomechanicznych i strukturalnych stanowiących potencjalną przyczynę niestabilności i bólu kolana. W efekcie lekarz ortopeda może zaplanować wszystkie wymagane procedury chirurgiczne po to, aby leczenie operacyjne zakończyło się sukcesem.
