Stłuczeniu lub złamaniu żeber towarzyszy zwykle silny ból, który utrzymuje się przez kilka tygodni. Dolegliwości nasilają się przy pogłębianiu oddechu oraz podczas zmiany pozycji ciała. Z powodu bólu żeber utrzymującego się przez 4-6 tygodni (a czasem dłużej), niektórzy pacjenci nie mogą zasnąć, doświadczają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, a nawet świadomie spłycają oddech i zalegają w łóżku, co może prowadzić do upośledzenia wentylacji płuc i związanych z tym powikłań z zapaleniem płuc włącznie.

W poradni leczenia bólu w Krakowie stosujemy rozwiązania mające na celu złagodzenie bólu żeber po stłuczeniu lub złamaniu, aby pacjent mógł swobodniej oddychać i tym samym brać czynny udział w procesie rehabilitacji i codziennym życiu. 

Złamania "loco typico" to specyficzne złamania kości przedramienia kończyny górnej. Najczęściej dochodzi do złamania w obrębie nasady dalszej kości promieniowej (blisko nadgarstka) w wyniku upadku na rękę. Pozostałe typy złamań mogą być zlokalizowane w obrębie trzonu lub stanowić złożoną kombinację urazów kostno-stawowych przedramienia. Leczenie złamań kości przedramienia zależy od rozpoznanego typu złamania (stabilne lub niestabilne), obecności towarzyszących powikłań, jakości tkanki kostnej oraz poziomu aktywności pacjenta.

Operacje nastawienia złamanych kości przedramienia przeprowadza się w przypadku złamań stawowych, przemieszczonych, niestabilnych (np. wielofragmentowych) a także w przypadku jednoczesnego złamania kości promieniowej i łokciowej. Ze względu na kluczową rolę odwracania i nawracania przedramienia w wykonywaniu codziennych czynności, zaleca się jak najszybsze wdrożenie rehabilitacji polegającej na ćwiczeniach zakresu ruchomości i przywróceniu funkcji ręki. 

Ból piszczeli to objaw bardzo często zmuszający osoby aktywne sportowo do przerwy w treningach. Najczęściej spotykane przyczyny dolegliwości obejmują shin-splints (zespół stresu przyśrodkowej krawędzi piszczeli), złamania zmęczeniowe oraz inne patologie, które niekiedy są przez pacjentów ignorowane i w związku z tym wykazują tendencję do nawrotów. Dowiedz się więcej na temat możliwych przyczyn bólu przedniej strony podudzia, jaki specjalista może zdiagnozować ból okolicy piszczeli oraz jak można zapobiegać nawrotom tych problemów. 

Barwnikowe kosmkowo-guzkowe zapalenie stawów (PVNS, ang. pigmented villonodular synovitis) jest dość rzadkim schorzeniem, które powoduje, że błona maziowa – cienka warstwa wyścielająca wewnętrzną powierzchnię torebki stawowej, patologicznie rozrasta się. Według nomenklatury histologicznej PVNS jest zaliczane do chorób zapalnych błony maziowej oraz łagodnego rozrostu nowotworowego. PVNS jest chorobą postępującą – nieprawidłowy rozrost błony maziowej może prowadzić do wtórnego uszkodzenia przyległych tkanek, głównie tkanki kostnej oraz powierzchni stawowych. Ponadto dochodzi do towarzyszącego zapalenia stawu przyspieszającego rozwój zmian zwyrodnieniowych. PVNS bardzo często dotyczy kolana, ale może również wystąpić w obrębie innych stawów (biodrowego, ramiennego, łokciowego, skokowego). W większości przypadków leczenie opiera się na wykonaniu zabiegu chirurgicznego polegającego na usunięciu mas guzowatych i patologicznego obszaru błony maziowej (synowektomia).

Chrzęstniakowatość maziówkowa to choroba polegająca na nieprawidłowym tworzeniu się guzków chrzęstnych w błonie maziowej (wewnętrznej części torebki stawowej). Guzki te mogą ulegać stopniowemu zwapnieniu i kostnieniu, zwiększając swoje wymiary i twardość. Guzki pozostają związane z błoną maziową jako uszypułowane owalne guzy lub oddzielają się i gromadzą w jamie stawu, tworząc wolne ciała stawowe. Obecność wolnych ciał w stawie w warunkach jego zwiększonego obciążenia (sport, praca fizyczna) może predysponować do szybszego zużywania chrząstki stawowej i przyspieszenia progresu zmian zwyrodnieniowych. Dowiedz się, w jaki sposób diagnozuje się chrzęstniakowatość maziówkową, a także na czym polega operacyjne usunięcie ciał wolnych z chorego stawu. 

Osteoporoza to choroba kości polegająca na zmniejszeniu masy kostnej oraz zaburzeniu prawidłowej architektury tkanki kostnej. Osteoporoza stanowi główną przyczynę złamań u kobiet po menopauzie oraz u osób starszych. Złamania w przebiegu osteoporozy cechuje niska energia urazu, tzn. mogą one wystąpić w sytuacjach, które u zdrowego człowieka nie spowodują złamania kości, np. w wyniku lekkiego upadku, podparcia się ręką, a nawet w trakcie zmiany pozycji ciała. Złamania osteoporotyczne występują najczęściej w obrębie szyjki kości udowej, kręgosłupa oraz dalszej nasady kości przedramienia, ale mogą także dotyczyć każdej innej części szkieletu ciała.

Osteoporoza nazywana jest „cichą chorobą”, ponieważ jej wczesne stadia przebiegają bez specyficznych objawów dopóki nie dojdzie do pęknięć czy złamań kości. Stopniowo nasilające się bóle osteoporotyczne są często mylone ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa czy chorobą reumatoidalną. Wielu ludzi uważa, że osteoporoza jest naturalnym procesem wynikającym ze starzenia się organizmu. Warto zaznaczyć, że osteoporozie można w dużym stopniu zapobiec, a w przypadku jej wykrycia zahamować progres i zmniejszyć ryzyko wystąpienia złamań.