ZADZWOŃ DO NAS - 12 352 25 25

Jak duże plecy ma Tomasz Drwal?

                                           drwal              

Nad tym jaki jest sekret dobrego zdrowia i świetnych wyników zawodowych sportowców zastanawia się każdy amator sportu. Co wyróżnia wybitną jednostkę spośród dziesiątków trenujących? Jak odnieść spektakularny sukces na arenie międzynarodowej i znaleźć się w elitarnej garstce przez lata niepokonanych mistrzów? 

Rąbka tajemnicy uchyli Tomasz Drwal (aka Goryl, Gorilla) – światowej klasy polski zawodnik mieszanych sztuk walki (Mixed Martial Arts, MMA), występujący w wadze średniej i półciężkiej. Drwal walczył dla najbardziej rozpoznawalnych organizacji tj. Ultimate Fighting Championship (UFC), MMA Attack oraz Konfrontacja Sztuk Walki (KSW).

Sylwetka walecznego Goryla 

Tomasz Drwal od najmłodszych lat jest aktywnie trenującym sportowcem. Zanim zadebiutował w mieszanych sztukach walki, trenował pływanie, kick-boxing, brazylijskie jiu-jitsu i karate. Wytrwałość, konsekwencja w dążeniu do celu pozwoliły mu wkrótce nie tylko zostać instruktorem sztuk walki, ale na ustanowienie swojej pozycji w tym sporcie. Pierwszy debiut i wygrana Goryla odbyła się w 2004 roku w turnieju Colosseum 3 w Bielsku-Białej.

Będąc niepokonanym w kolejnych 13 walkach, jako pierwszy Polak, podpisał kontrakt z UFC w 2007 roku. Amerykański debiut zawodnika gali UFC 75 z Brazylijczykiego Thiago Silvą zakończył się przegraną przez techniczny nokaut. Kontuzja kolana wyeliminowała go na ponad rok z zawodów. Jednakże po operacji i odpowiedniej regeneracji, inteligentnym treningom wrócił do formy w 2009 roku, kiedy to podczas gali UFC 93 znokautował Włocha Ivana Serati. Później tego samego roku pokonał Mike'a Ciesnolevicza już w pierwszej rundzie, dostając bonus za nokaut wieczoru (Gala The Ultimate Fighter 9 Finale w Las Vegas). 

Podczas kariery UFC, trwającej do 2010 roku, Drwal doznał porażki z Brazylijczykiem Rousimarem Palharesem, który przyczynił się do poważnej kontuzji stawu skokowego i kolanowego Polaka (dźwignia skrętowa na staw skokowy założona przez Brazylijczyka, który mimo odklepania i upomnień sędziego nie zwalniał uścisku). W 2010 roku Goryl odszedł z UFC. 

Po karierze w UFC Drwal wrócił na narodową arenę i stoczył liczne walki zakończone bezsporną wygraną. W 2014 roku podpisał kontrakt na walkę w KSW z Mamedem Chalidovem, jednakże pojedynek nie odbył się ze względu na kontuzję Drwala. Po późniejszej walce z Michałem Materlą, Tomasz Drwal zaczął rozwijać własny projekt wyłaniający najlepszych zawodników MMA – Szkołę Walki Drwala. Po kilkuletniej przerwie, w styczniu 2020 roku Gorilla ogłosił w mediach społecznościowych swój powrót do klatki. Powrót był spektakularny – zwycięstwo ciosami w parterze nad Łukaszem Bieńkowskim już w drugiej rundzie (lipiec 2020 r.). 

Aktualnie Drwal przygotowuje się do kolejnej gali KSW 57, która odbędzie się lada dzień, już 19.12.2020 roku. Przeciwnikiem Tomasza Drwala jest Patrik Kincl. To już trzecie podejście Patrika Kincla do walki w KSW. Czeski zawodnik miał walczyć z Roberto Soldiciem na KSW 50, a potem z Michałem Materlą na KSW 53 w Łodzi, jednakże z powodu kontuzji walka KSW 50 nie odbyła się, a potem pandemia pokrzyżowała plany. Gorąco wspieramy naszego zawodnika Tomasza Drwala w nadchodzącym starciu, przekonani o jego świetnym przygotowaniu i zdrowiu. 

Gorilla jest najdłużej walczącym polskim zawodnikiem MMA, a jego kariera jest inspiracją dla wielu polskich sportowców. 

Tak trudna i kontuzyjna dyscyplina sportu wymaga od zawodników silnej psychiki, idealnie dobranych planów treningowych, diety, rehabilitacji i opieki medycznej. Rozważne podejście do swojego ciała daje przewagę. Nad sukcesem wybitnej jednostki czuwa grono specjalistów. To zgrany zespół – „plecy” Drwala. 

Najczęstsze urazy w sztukach walki – okiem medyka

W sporcie wysoko kwalifikowanym nie ma mowy o przypadkowości. Proces szkolenia obok indywidualnych rozwiązań treningowych, powinien obejmować wszelkie procedury wspomagające, jak odnowa biologiczna, wypoczynek, dieta i suplementacja. 

Dyscypliny sportowe o wysokim stopniu ryzyka związanego z ich uprawianiem zostały wyodrębnione w 2000 roku, wskazując na sporty walki, jako dyscyplinę o najwyższym ryzyku. 

Według licznych doniesień naukowych miało to związek głównie z bezpośrednim starciem dwóch konkurujących zawodników. Kilka lat później do dyscyplin sportowych o równie wysokim ryzyku kontuzji zaliczono gry zespołowe, głównie piłkę nożną, siatkówkę, koszykówkę, kolarstwo oraz narciarstwo alpejskie (więcej o narciarstwie przeczytasz tutaj.

Wysiłek fizyczny, który podejmują zawodnicy sztuk walki charakteryzuje się wysoką intensywnością, długim czasem trwania oraz zaangażowaniem psychiki w celu realizacji głównego zadania – pokonania rywala. Przebieg rywalizacji, szczególnie o charakterze kontaktowym, jest przyczyną powstawania poważnych urazów sportowych. Te ostre są przez wielu lekarzy i fizjoterapeutów porównywane z uszkodzeniami wojennymi, gdyż dotyczą osób młodych, w pełni zdrowia oraz o wysokich możliwościach motorycznych. 

Jeden ze światowych ekspertów treningu siłowego, profesor Zatsiorski w swojej książce zatytułowanej Science and Practice of Strenght Training, podnosi istotność siły ogólnej i wytrzymałości, jak i punktu wyjściowego do pozostałych zdolności motorycznych. W sportach wytrzymałościowych, szczególnie takich jak sztuki walki, celem trenującego jest aktywacja jednostek motorycznych tj. mięśni wolnokurczliwych i jak najdłuższa praca o określonej intensywności. Rzut, obalenie, uderzenie wymagają od zawodnika wytrzymałości i siły, pełnego zaangażowania układu motorycznego i oddechowego. Zawodnicy sztuk walki muszą być silni, szybcy i gibcy. Treningi ukierunkowane na rozwój siły i wytrzymałości są podstawą w przygotowaniu zawodników. 

Celem treningów jest spowodowanie zwiększenia wytrzymałości i siły tkanek: kostnej, ścięgnistej, więzadłowej i mięśniowej poprzez kontrolowanie stosowanie obciążeń powodujących mikrourazy i ich przerostową naprawę. Przerost mięśni (hipertrofia fizjologiczna) związana jest nie tylko z brzuścem mięśnia, lecz też ścięgnami, choć w znacznie mniejszym zakresie. Przerost ten zapewnia wyraźnie zwiększoną sprawność dynamiczną narządu ruchu. Jednakże zapewnienie zawodnikowi odpowiedniej hipertrofii podczas treningów musi być planowane z rozwagą. Gdy w trakcie ćwiczeń obciążenia przewyższają możliwości regeneracji tkanek, te stają się przewlekle uszkodzone w wyniku czego pojawia się stan zapalny i zachodzą zmiany wsteczne, niekorzystne dla sportowca. Układ kostny też przerasta roboczo wraz z przerostem mięśni. Procesy adaptacyjne stawów wiążą się głównie z unaczynieniem, powstają nowe naczynia dostarczające więcej substancji odżywczych do stawów, a przekrój naczyń wcześniej wytworzonych wzrasta. 

W sztukach walki najczęściej dochodzi do złamań, zwichnięć i uszkodzeń miękkich składowych narządu ruchu – stłuczenia, przerwania ścięgien, urwania mięśni, uszkodzenia pierścienia rotatorów i torebek stawowych, a także do uszkodzenia więzadeł pobocznych kolana i aparatu łąkotkowego. Przyczyną urazu może być źle dobrany trening lub wykonywanie dobrego planu treningowego w zły sposób (bez korekcji postawy czy wcześniejszego mobilizowania stawów), przetrenowanie, błędy techniczne, ukierunkowanie na jedną specjalizację i na końcu nieodpowiednie przygotowanie miejsca ćwiczeń lub sprzętu. 

Z punktu widzenia medycznego urazy sportowe można podzielić na otwarte i zamknięte (bez przerwania ciągłości skóry). Do zamkniętych urazów należą stłuczenia, które wiążą się z uszkodzeniem naczyń krwionośnych, wynaczynieniem krwi i wytworzeniem krwiaka. W miejscu urazu obserwuje się obrzęk, ciemne podbarwienie skóry oraz towarzyszący ból. Skutkiem każdego urazy jest blizna łącznotkankowa, powstająca na podłożu krwiaka. Sprawność odcinka narządu ruchu, na którym wystąpił uraz i jego podatność na przyszłe uszkodzenia zależna jest od charakteru powstałej blizny. Stąd niezmiernie istotnym jest odpowiednie postępowanie medyczne po urazie w celu zachowania sprawności takiej samej jak przed urazem. 

Kolejnym urazem mięśniowo-ścięgnistym są naciągnięcia. Dotyczą one mięśni, ścięgien, połączeń mięśniowo-ścięgnistych lub przyczepów do kości. Powstają one zwykle bez kontaktu z przeciwnikiem na skutek niefizjologicznego ruchu. Rozróżnia się 3 stopnie naciągnięcia:

  1. Naciągniecie bez przerwania włókien
  2. Częściowe przerwanie jednostki mięśniowo-ścięgnistej
  3. Całkowite przerwanie jednostki mięśniowo-ścięgnistej i konieczność zabiegu operacyjnego.

Skręcenia, będące urazami więzadeł także podlegają podziałom trzystopniowym:

  1. Minimalne uszkodzenie więzadeł związane z przejściowymi dolegliwościami bólowymi, bez objawów niestabilności stawu
  2. Średnie – rozległe uszkodzenie więzadeł, przerwanie włókien dolegliwości bólowe
  3. Ciężkie – całkowite przerwanie ciągłości więzadeł, połączone czasem z oderwaniem fragmentu kości przy przyczepie więzadła.

Często mylone ze skręceniami w mowie potocznej są zwichnięcia, których skutkiem jest całkowita (trwała lub przemijająca) utrata kontaktu powierzchni stawowych kości. Natomiast w przypadku częściowego przemieszczenia powierzchni stawowych mówi się o podwichnięciu. Ostatnim najdłuższym i najpoważniejszym w skutkach urazem jest przerwanie ciągłości tkanki kostnej. Dzielą się na pęknięcia, złamania bez przemieszczenia odłamków kości, złamania wieloodłamowe z przemieszczeniem, a także otwarte i zamknięte. 

Jak widać powyżej lista urazów jest długa, a prawdopodobieństwo ich wystąpienia podczas walki na zawodach – nieuniknione. Ważne jest zatem, aby każdy zawodnik miał dostęp do zaufanej grupy specjalistów, mogących właściwie przygotować plan treningowy oraz lekarza ortopedę specjalistę medycyny sportowej i traumatologii współpracującego z fizjoterapeutą. 
Szpital Dworska posiada specjalistów z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu operacyjnym oraz późniejszej fizjoterapii pozabiegowej. Ponadto, Szpital Dworska cieszy się zaufaniem wielu sportowców światowej rangi. Także naszego wojownika Tomasza Drwala, będącego stałym pacjentem doktora Grzegorza Jarosławskiego, specjalisty ortopedii i medycyny sportowej, który kilkukrotnie operował Gorillę z sukcesem.   

Powrót do formy po zawodach MMA

Powrót do formy w przypadku zawodników MMA składa się z wielu czynników, których odpowiednie wyważenie wpływa na szybkość rekonwalescencji. Liczne obrażenia ciała jakich doznają uczestnicy walk są koniecznością i wskazaniem do stałej opieki lekarskiej i fizjoterapeutycznej. Natomiast poważniejsze urazy tj. zerwania mięśni, aparatu łąkotkowego, złamania wymagają pilnej interwencji chirurgicznej a następnie właściwie dobranej rehabilitacji. Tomasz Drwal zawsze poważnie podchodzi do rekonwalescencji. Doświadczony latami pracy nie tylko jako zawodnik, lecz także jako trener nie bagatelizuje obrażeń, które nie nastręczają zbytnich trudności terapeutycznych, wiedząc, że nawet niewielkie zaniedbania i zbyt szybki powrót do treningu może wykluczyć sportowca z walki. 

Fizjoterapia zawodnika MMA – wady postawy zmniejszają Twoje szanse na sukces

Po kilkuletnich obserwacjach sportowców wyczynowych, nasi specjaliści zauważyli, iż większość kontuzji, braków w umiejętnościach wykonywania danej techniki poprawnie czy dolegliwości bólowe, mają swoje podłoże w zaburzonych wzorcach ruchowych, braku mobilności w stawach i ogólnym zaniedbywaniu utrzymywania poprawnej postawy podczas wykonywania ćwiczeń siłowych. Wśród zawodników sztuk walki, najczęściej obserwuje się przodopochylenie obręczy barkowej, słabe łopatki i brak mobilności w stawach ramiennych. Często złe podejście do treningu siłowego jest powodem zachwiania równowagi tzw. Taśmy push-pull, co prowadzi do kontuzji ramion. Zawodnicy mają także problem z kręgosłupem i kolanami. Wynika to najczęściej z braku odpowiedniej mobilności stawów biodrowych, zaniku mięśni pośladkowych wielkich, słabej pracy mięśnia pośladkowego średniego, złej stabilności odcinka lędźwiowego kręgosłupa i słabych prostowników grzbietu. Odpowiednia praca z fizjoterapeutą pozwala na wyeliminowanie wad postawy, zorientowanie na ćwiczenia uelastyczniające ciało. Fizjoterapia ma ogromne znaczenie zarówno w przygotowaniu zawodnika do walki, jak również po walce – w rekonwalescencji oraz wspomagania leczenia urazów. 

Reasumując, idealny trening ukierunkowany jest na siłę i moc mięśniową oraz gibkość. Trening powinien składać się z kilku bloków: przygotowania hipertroficznego, o ile nie jest to czynnik sabotujący osiągnięcie odpowiedniej wagi zawodnika; zwiększenie maksymalnej siły w oparciu o ćwiczenia wielostawowe, oraz mobilizację stawów (korekcja wad postawy, ćwiczenia z fizjoterapeutą); kształtowanie mocy ciosu w ruchach specyficznych dla danej dyscypliny (ten etap wdraża się bliżej terminu walki). 

Kompleksowe podejście do zawodnika

Sztuki walki są dyscypliną sportową o znacznym stopniu zróżnicowania, która wymaga holistycznego podejścia. Efektywność zadawania ciosów może zostać niewykorzystana z względu na braki siłowe, kondycyjne, wady postawy, brak mobilności, które powodują narastające zmęczenie mogące zniweczyć nawet najlepsze przygotowanie siły i mocy. Świadomość własnego ciała, inwestowanie nie tylko w suplementy diety, ale przede wszystkim w odpowiednią diagnostykę medyczną, fizjoterapię. Ponadto, unikanie samoleczenia, nierozsądnego przeciągania w czasie wizyty u specjalisty ortopedy. Proces diagnostyczny przeprowadzony w odpowiednim momencie pozwala na ocenę braków przygotowania fizycznego i odpowiedniej implementacji/korekcji procesu treningowego. Nasze pakiety badań dla sportowców wyczynowych zostały stworzone w oparciu o wiedzę i doświadczenie pracujących u nas specjalistów lekarzy medycyny sportowej, ortopedów i fizjoterapeutów. Już wkrótce pakiety będą dostępne na naszej stronie. Jeżeli jesteś sportowcem mądrze podchodzącym do swoich treningów i masz zamiar bezpiecznie osiągać jak najlepsze wyniki - powinno Cię to zainteresować. 

KSW 57  - walka Tomasza Gorilla Drwala z Patrikiem Kinclem

fotka ksw57

Wkrótce, w najbliższą sobotę 19.12.2020 r. nastąpi długo wyczekiwana walka Tomasza Gorilla Drwala z czeskim wojownikiem Patrikiem Kinclem podczas gali KSW 57. Gorąco wspieramy Gorillę, będąc przekonani o jego świetnym zdrowiu i sportowym przygotowaniu.

 

 Bibliografia:

  1. Zatsiorsky V., Kraemer W., Science and Practice of Strength Training (2006), 155-167
  2. Bogdał DR, Syska JR. Wiek, wykształcenie i staż treningowy jako czynniki różnicujące główne motywy uprawiania karate. Wychowanie Fizyczne i Sport. 2002; 46: 387–395. 
  3. Lickiewicz J. Psychologiczne aspekty samoobrony kobiet. W: Gwoździcka-Piotrowska M. Zduniak A (red.). Edukacja w społeczeństwie „ryzyka”. Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa. Poznań; 2006; 1: 55– 62. 
  4. Gwardyński R. Judo jako środek działania w kształtowaniu psychosomatycznym policjantów. W: Kalina RM, Jagiełło W (red.). Wychowawcze i utylitarne aspekty sportów walki. Warszawa; 2000: 58. 
  5. Yamatsuta S. Podstawy iaido. Bydgoszcz, 2012.
  6. Kurek A. (2007), Urazy w kick boxingu w grupie seniorów. Praca dyplomowa – maszynopis, ZWWF, Biała Podlaska
  7. Zimmer K. (2004), Najczęstsze urazy sportowe [w:] M. Mędraś [red.], Medycyna sportowa, Medspor Press, Warszawa, s. 455–480.
  8. Dziak A., Rusin Z. (2000), Traumatologia sportowa. Poradnik dla trenera, COS, Warszawa

Kontakt

Dworska 1B, 30-314 Kraków
rejestracja@dworska.pl

Godziny otwarcia

Poniedziałek:
7:30 - 20:30
Wtorek:
7:30 - 20:30
Środa:
7:30 - 20:30
Czwartek:
7:30 - 20:30
Piątek:
7:30 - 20:30
Sobota:
7:30 - 14:00
Niedziela:
nieczynne
lokalizacja parkingu

Parking koło Nowej Ortopedii - wjazd od ulicy Bułhaka